Anima, Fatoma i Asma wsiadają do pociągu na stacji w Teheranie. Ta zwykła na pozór podróż z czasem okazuje się być także podróżą w głąb siebie, podczas której każda z nich na swój sposób podsumuje własne życie. Przyjaciółki wracają pociągiem do rodzinnej wioski, gdzieś na zapadłej prowincji Iranu. Kilka lat wcześniej odbywały tę samą podróż w odwrotnym kierunku. Pełne nadziei jechały wtedy do Teheranu na studia. Dziś świat nie wydaje się już tak kusząco tajemniczy. Powrót do domu ma gorzki posmak porażki. Co z tego, że skończyły studia, skoro nie mają co marzyć o pracy odpowiadającej ich wykształceniu i ambicjom? Kilka lat spędzonych w wielkim mieście uczyniło z nich kobiety świadome własnej wartości, ale i kulturowych i społecznych ograniczeń, z jakimi muszą się zmagać - szczególnie na prowincji. Talheh Daryanavard bardzo blisko i wnikliwie portretuje swoje bohaterki (dwie z nich to jej siostry), unikając łatwych uogólnień. Film niemal w całości nakręcony w ciasnych wnętrzach kolejowego wagonu imponuje wspaniałymi zdjęciami, które doskonale oddają klimat tej podróży: powrotu do domu, mogącego jednocześnie oznaczać koniec epoki marzeń. Jaka przyszłość czeka bohaterki tego znakomitego dokumentu? Miejmy nadzieję, ze kiedyś doczekamy się dalszego ciągu „Podróży".

„Kiedy mężczyzna źle postępuje, zbij go" - taką między innymi radę mogą usłyszeć podopieczne od Sampat Pal Devi, przywódczyni gangu Gulabi a.k.a Różowego Gangu. W najnowszym filmie Kim Longinotto, ulubionej reżyserki WATCH DOCS, oglądamy Sampat Pal w otoczeniu tłumu gapiów bezpardonowo wkraczającą w sam środek rodzinnych dramatów, narzucającą swoje mediacje wprost na ulicach i podwórkach indyjskiego Uttar Pradesz. Sampat, nazywająca samą siebie mesjaszem kobiet, jest święcie przekonana, że to najlepsze remedium dla dziewczyn - ofiar przemocy i kastowej nierówności. Jej partner Babudżi, obserwując przemiany zachodzące w Sampat z biegiem lat, nie jest już tego taki pewien. Ale choć jak zwykle Longinotto portretuje swoją bohaterkę bez lukru, w całej jej złożoności, emocjonalny koloryt filmu współgra z jaskrawym różem sari gangsterek. Dominują tu nadzieja i pewność siebie, mimo wszelkich przeciwności. A są to przeciwności nie byle jakie - wśród bohaterek jest na przykład bezdomna Rekha, ciężarna czternastolatka z kasty niedotykalnych, której nie chce poślubić lepiej urodzony ojciec dziecka i piętnastoletnia Renu, porzucona przez męża z aranżowanego małżeństwa. Renu widzi dla siebie tylko dwa wyjścia - samobójstwo, albo pomoc Różowego Gangu.

Tytułowi „jeźdźcy" to grupa amerykańskich aktywistów, którzy w maju 1961 roku ruszyli na Południe USA, by wymusić na władzach zmianę prawa, zgodnie z którym w środkach transportu publicznego nadal obowiązywała segregacja rasowa. Trzynastu śmiałków (siedmiu czarnych i sześciu białych) wyruszyło z Nowego Jorku dwoma długodystansowymi autobusami, po drodze ostentacyjnie łamiąc rasistowskie przepisy. Jako doświadczeni działacze (większość należała do Kongresu Równości CORE - organizacji od lat walczącej z rasizmem) wiedzieli, że na Południu nie obejdzie się bez kłopotów. Jak widać na archiwalnych ujęciach, ćwiczyli wcześniej reakcje na wypadek zaczepek ze strony miejscowych rasistów. Nikt jednak nie przewidział skali wydarzeń, do jakich doszło w Alabamie, gdzie połowa aktywistów niemal została w autobusie spalona żywcem. Kolejne dni przyniosły następne, coraz brutalniejsze ataki Ku Klux Klanu. Zdjęcia spalonego autobusu i wyjących tłumów wymachujących kijami bejsbolowymi błyskawicznie obiegły świat, docierając także na drugą stronę Żelaznej Kurtyny. Władze federalne z prezydentem Kennedym na czele nie mogły sobie pozwolić na taką kompromitację. Należało jakoś uspokoić sytuację na Południu. Do Alabamy z misją specjalną ruszył wysłannik generalnego prokuratora USA. Tymczasem akcja nabierała rozmachu. Do Alabamy i Missisipi zaczęły napływać setki aktywistów w zastępstwie tych, którzy z powodu odniesionych obrażeń lub zamknięcia w areszcie nie mogli kontynuować podróży. Napięcie rosło, władze federalne rozważały wprowadzenie Gwardii Narodowej na ulice miast Południa... Stanley Nelson znakomicie operuje arcyciekawymi materiałami archiwalnymi. Przeplatając je ze współczesnymi i historycznymi wypowiedziami głównych postaci dramatu, wówczas stojących po przeciwnych stronach barykady, tworzy fascynującą opowieść o klasycznej już dziś akcji obywatelskiego nieposłuszeństwa, która na zawsze zmieniła oblicze USA.