Rytm tego montażowego dokumentu niemal w całości zmontowanego z fragmentów kronik i peerelowskich programów telewizyjnych, wyznaczają pytania, na które (bardzo konsekwentnie trzymając się roli rzecznika rządu z czasów stanu wojennego) odpowiada Piotr Fronczewski. „Po co były w PRL wybory? - Żeby ludzie mogli poprzeć!" Film Trzosa-Rastawieckiego bezlitośnie punktuje wszystkie ważniejsze absurdy socjalistycznej propagandy, która obejmowała w tamtych czasach niemal wszystkie dziedziny życia. Możemy dzięki niemu z perwersyjną przyjemnością podelektować się co smakowitszymi wykwitami nowomowy, zasmakować w absurdalnie nadętej propagandzie sukcesu, posłuchać bezczelnie kłamiącego w martwe oko kamery Jerzego Urbana. Z perspektywy czasu, wysiłki ówczesnych specjalistów od manipulacji wydają się śmieszne, nieudolne lub przesadnie patetyczne. Rzeczywistość pustych półek i telewizyjnych spikerów
w mundurach najczęściej budzi dziś jedynie lekko nostalgiczny uśmiech.