Strona główna > Aktualności > Archiwum > 2010

Bookmark and Share

List do Premiera Donalda Tuska

HF (2010-09-24)

Bookmark and Share
Organizacje pozarządowe z całej Polski w tym działające na rzecz osób niepełnosprawnych, przeciw antysemityzmowi i rasizmowi, organizacja romska, prawnoczłowiecze, feministyczne i działające na rzecz osób LGBTQ żądają odwołania minister Radziszewskiej ze stanowiska pełnomocnika ds. równego traktowania. W liście do premiera proponują spotkanie, by przedstawić premierowi merytoryczne zarzuty dotyczące Elżbiety Radziszewskiej. Jednocześnie domagają się powołania na to stanowisko osoby posiadającej kompetencje do pracy na rzecz poprawy sytuacji grup dyskryminowanych i zdolnej do podejmowania partnerskiej współpracy. Organizacje zwracają uwagę, że polityka równościowa w Polsce praktycznie nie istnieje. I ostrzegają "Polska przejmując Prezydencję w Unii Europejskiej, odpowiedzialna będzie również za koordynację m.in. europejskiej polityki dotyczącej przeciwdziałania dyskryminacji. Efektywne wykonywanie tego ważnego zadania pod kierownictwem minister Radziszewskiej wydaje się być zagrożone."

Treść listu:
Warszawa, 23 września 2010 roku

Pan Donald Tusk
Premier Rzeczypospolitej Polskiej


W związku z ostatnimi wypowiedziami Pełnomocnika Rządu ds. Równego Traktowania Elżbiety Radziszewskiej jako organizacje, które wspierają ofiary dyskryminacji i przeciwdziałają temu zjawisku w wielu obszarach, zwracamy się do Pana Premiera z prośbą o spotkanie, podczas którego chcemy przedstawić Panu nasze merytoryczne zarzuty dotyczące kompetencji i działań Pani Elżbiety Radziszewskiej oraz omówić możliwości naszego włączenia się w opracowanie i realizację strategii rządu w zakresie polityki równościowej w Polsce.

Domagamy się także od Pana Premiera odwołania minister Elżbiety Radziszewskiej z pełnionej funkcji. Jako organizacje zajmujące się przeciwdziałaniem dyskryminacji oczekujemy powołania na to stanowisko osoby posiadającej kompetencje do pracy na rzecz poprawy sytuacji grup dyskryminowanych i zdolnej do podejmowania partnerskiej współpracy. Umożliwi to wprowadzenie do polityki polskiego rządu realnych działań zmierzających do ograniczenia zjawiska dyskryminacji w Polsce i tym samym realizacji zobowiązań wynikających z naszego członkowstwa w Unii Europejskiej, Radzie Europy oraz ONZ.

Ostatnie wypowiedzi minister Elżbiety Radziszewskiej (m.in. wypowiedź dla „Gościa Niedzielnego”, któremu minister powiedziała, że szkoła katolicka może nie zatrudniać osoby homoseksualnej, co jest niezgodne z Kodeksem Pracy oraz wypowiedź 21 września 2010 w programie „Dzień dobry TVN”, w którym min. Radziszewska dokonała bez wiedzy i zgody Pana Śmiszka jego publicznego outingu - ujawnienia jego tożsamości seksualnej - czyniąc przy tym uwagi odnośnie związku, w jakim pozostaje, co jest w polskim prawie określone mianem dyskryminacji) po raz kolejny dowodzą braku elementarnej wrażliwości na sytuację grup dyskryminowanych, w tym osób homoseksualnych i dyskredytuje jej kompetencje w zakresie przeciwdziałania dyskryminacji.

Wspomniane wypowiedzi, ze względu na swój bulwersujący charakter, zostały nagłośnione przez media krajowe i zagraniczne. Płynący z nich przekaz wpływa na budowanie wizerunku Polski jako kraju, w którym utrzymują się stereotypy, brak jest zrozumienia rządu dla sytuacji mniejszości, w tym mniejszości seksualnych, w wyniku czego pozostaje on negatywnym przykładem państwa nie przywiązującego wagi do poprawy sytuacji osób należących do tych grup. Co więcej, już niedługo Polska przejmując Prezydencję w Unii Europejskiej, odpowiedzialna będzie również za koordynację m.in. europejskiej polityki dotyczącej przeciwdziałania dyskryminacji. Efektywne wykonywanie tego ważnego zadania pod kierownictwem minister Radziszewskiej wydaje się być zagrożone.

To nie jedyne przykłady działań min. Radziszewskiej dyskredytujące ją w oczach ekspertek i ekspertów antydyskryminacyjnych i równościowych nie tylko w Polsce, ale i w innych krajach Unii Europejskiej. Obecna polityka równościowa, naszym zdaniem, praktycznie nie istnieje. Pozwalamy sobie przywołać garść argumentów:

# Cały czas brakuje efektywnych procedur i instrumentów prawnych w przeciwdziałaniu dyskryminacji, do których zobowiązuje nas Unia Europejska i za ich niewdrożenie grożą nam wysokie kary finansowe.
# Wciąż w Polsce, jako jedynym kraju w całej Unii Europejskiej nie funkcjonuje niezależny urząd ds. równego traktowania.
# Przyjęta przez rząd, a przygotowana przez min. Radziszewską, ustawa o wdrożeniu niektórych dyrektyw unijnych z zakresu równości stawia Polskę daleko w tyle za większością krajów europejskich i to nie tylko tych z Unii Europejskiej; Albania, Serbia, Kosowo czy Chorwacja wyprzedzają nasz kraj o lata świetlne w tych kwestiach.
# Od 2005 roku nie została przeprowadzona przez rząd kampania antyprzemocowa zwracająca uwagę na grupę najbardziej narażoną na przemoc – na kobiety, choć już trzy lata temu zwracała na to uwagę ONZ i Rada Europy w kolejnych zaleceniach.
# Zagraniczni eksperci zwracają uwagę na kwestię „znikania” kobiet w polskiej polityce, która jest określana dziś mianem prorodzinnej, nie zaś równościowej; ich niepokój budziło przede wszystkim postrzeganie przemocy domowej jako problemu neutralnego płciowo.
# W żadnym obszarze nie są prowadzone działania, mające na celu wdrożenie perspektywy równościowej, obowiązującej wszystkie instytucje publiczne.
# Nie ma strategii ani planu działania rządu polskiego w obszarze polityki równościowej.
# Do chwili obecnej rząd nie opracował kontynuacji Krajowego Programu Działań na Rzecz Kobiet, co wymagane jest przez konwencje ONZ.
# W roku 2010, po raz pierwszy w historii uczestnictwa Polski w strukturach Unii Europejskiej, nasz kraj nie wystąpił o środki wspólnotowe w ramach programu PROGRESS na działania przeciwdziałające dyskryminacji. Tym samym, Polska straciła około 300 tysięcy Euro.
# Polska wciąż nie wdrożyła wyroków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w zakresie równości, co stawia nasz kraj w negatywnym świetle jako członka Rady Europy.

Licząc na podjęcie przez Pana zdecydowanych działań w opisanych przez nas kwestiach,
Pozostajemy z szacunkiem,

1. Joanna Piotrowska, Fundacja Feminoteka
2. Michał Pawlęga, Grupa Doradcza Równość Płci
3. Yga Kostrzewa, Stowarzyszenie Lambda Warszawa
4. Małgorzata Jonczy-Adamska, Śląska Strefa Gender
5. Wanda Nowicka, Federacja na rzecz Kobiet i Planowania Rodziny
6. Karolina Kędziora, Polskie Towarzystwo Prawa Antydyskryminacyjnego
7. Paula Sawicka, Otwarta Rzeczpospolita Stowarzyszenie Przeciw Antysemityzmowi i Rasizmowi
8. Sylwia Chutnik, Fundacja MaMa
9. Adam Biskupiak, Fundacja Równości
10. Piotr Todys , Fundacja TUS
11. Ewa Furgał, Natalia Sarata, Fundacja Przestrzeń Kobiet
12. Piotr Choroś, Stowarzyszenie Homo Faber
13. Marzena Chińcz, Fundacja Lorga
14. Roman Kwiatkowski, Stowarzyszenie Romów w Polsce
15. Kinga Lohmann, Aleksandra Solik, Magdalena Pocheć, Koalicja KARAT
16. Porozumienie Kobiet 8 Marca
17. Marta Megger, Stowarzyszenie Lambda Bydgoszcz
18. Marzena Wilk, Stowarzyszenie na Rzecz Kobiet „Victoria”
19. Małgorzata Tkacz-Janik, Przewodnicząca Zielonych 2004, Fundacja „Przestrzenie Dialogu”, Grupa Inicjatyw Genderowych „GIGa Śląsk”
20. Robert Biedroń, Instytut Podkarpacki
21. Tomasz Szypuła, Kampania Przeciw Homofobii
22. Danuta Przywara, Helsińska Fundacja Praw Człowieka
23. Agata Teutsch, Fundacja Autonomia
24. Bożena Wawrzewska, Kongres Kobiet
25. Marta Rawłuszko, Towarzystwo Edukacji Antydyskryminacyjnej
26. Jolanta Lange, Stowarzyszenie Pro Humanum
27. Ewa Kulik-Bielińska, Fundacja Batorego