W latach 1968-69 władze PRL zmusiły do opuszczenia kraju około 15.000 osób pochodzenia żydowskiego. Dla większości z nich warszawski Dworzec Gdański, z którego odchodziły pociągi do Wiednia (zwykle pierwszego przystanku na ich emigracyjnym szlaku) stał się symbolem wygnania i upokorzenia. „Marcowi emigranci” spotykają się co kilka lat w izraelskim kurorcie Aszkelon. Wszyscy mówią po polsku bez śladu obcego akcentu, wszyscy kultywują polskie zwyczaje. Większość z nich wcale nie chciała opuszczać kraju, mimo że możliwość wyjazdu na Zachód była wówczas mocno reglamentowanym luksusem. Dlaczego nie było dla nich miejsca w ówczesnej Polsce?