Goethe: Myślisz, że sam pchasz, a to ciebie pchają.

Przesunęliśmy się o siedem miejsc w kalendarzu. Nasz siedmiomilowy krok. Kolejny. Nad naszą pracą krąży widmo tygodnia. Tydzień to spotkania w poniedziałek i zbiórka redakcji, leniwe wtorki, środowe spięcia, czwartek z naglącymi redakcjami napływających, rodzących się w bólu tekstów, tragicznie zdyszane piątki, pochylające się nad rozkładówką i każdą stroną, soboty z korektą do rana, niedzielne poprawki... Po nich przychodzą niestrudzenie, niezmordowanie, nienagannie, nieubłagalnie, nienaruszalnie, niewyobrażalnie, naturalnie poniedziałki.
Czas. To progres. Nieustanny.

Polska po ’89?
W 1989 roku poszłam do pierwszej klasy. Rodzice wyposażyli mnie w granatowy plecak, podręczniki pachnące nowością, farby w sześciu kolorach i inne bajery. W 1989 mój młodszy brat złamał nogę. A mój tata skończył trzydzieści cztery lata.
Coś jeszcze?


Komentarze

Aby dodać komentarz pod własnym nazwiskiem musisz się zalogować, lub napisać pod tymczasowym nickiem (wymaga aktywacji)

Nick:Komentarz:

Brak komentarzy