NRD - HISTORIA
Po II wojnie światowej Niemcy zostały podzielone na cztery strefy okupacyjne: amerykańską brytyjską, francuską i radziecką. Z trzech pierwszych stref, 7 września 1949 roku utworzono Republikę Federalną Niemiec.
Na terenie strefy radzieckiej 7 października 1949 roku proklamowano Niemiecką Republikę Demokratyczną. Jej pierwszym prezydentem został Wilhelm Pieck, a premierem Otto Grotewohl.
NRD stała się kolejnym państwem „bloku wschodniego”. Pierwsze próby złagodzenia reżimu stalinowskiego rozpoczęły się w czerwcu 1953 roku. Najpierw na ulicę wyszli robotnicy w Berlinie protestując przeciwko nowym normom produkcyjnym. Manifestacje objęły całe miasto. Strajkujący zaczęli wysuwać postulaty polityczne. Zgromadzonych spacyfikowały czołgi Armii Radzieckiej.
Wszelkie przejawy krytyki i niezadowolenia tłumione były przez policję polityczną STASI.
W obawie przed nadmierną migracją ludności z NRD na Zachód, w dniach 12 - 13 sierpnia 1961 roku władze NRD wzniosły „mur berliński”, który oddzielił Berlin Zachodni od terytorium państwa wschodnioniemieckiego.
Współpraca z RFN z czasem doprowadziła do złagodzenia polityki NRD. Od 1971 roku premierem NRD był Erich Honecker. Dzięki pomocy finansowej RFN, poziom życia we Wschodnich Niemczech był zdecydowanie wyższy niż w innych krajach bloku wschodniego.
Przemiany w Polsce (Okrągły Stół i powstanie pierwszego po wojnie niekomunistycznego rządu w Europie Wschodniej) zaostrzyły sytuację wewnętrzną w NRD. Latem 1989 roku mieszkańcy Niemiec Wschodnich zaczęli masowo wyjeżdżać do RFN. Za pośrednictwem ambasad RFN w różnych miastach (w Warszawie, Pradze, Budapeszcie) ubiegali się o przyznanie azylu na Zachodzie.
Jesienią 1989 roku w NRD zaczęły organizować się ugrupowania opozycyjne, zrzeszone w Nowym Forum. W dniach 1 - 9 października doszło do masowych demonstracji m. in. w Dreźnie i Lipsku. 18 października Erich Honecker zrzekł się wszystkich zajmowanych stanowisk, a jego miejsce zajął Egon Krenz.
8 listopada do dymisji podał się rząd NRD. Reakcją na to wydarzenie było burzenie „muru berlińskiego” przez mieszkańców z obu części miasta. Następnego dnia władze NRD oficjalnie ogłosiły otwarcie granic.
23 sierpnia 1990 roku Izba Ludowa NRD uchwaliła przyłączenie NRD do RFN. Układ o zjednoczeniu Niemiec podpisano 31 sierpnia 1990 roku. 3 października 1990 roku formalnie przyłączono pięć krajów byłej NRD do RFN.

Na podstawie: B. Breza, R. Mojak, W. P. Tekely, A. Wrzyszcz: Polska i świat po II wojnie światowej. Lublin 2003.


DEKORACJA
Szukając patrona NRD należałoby wskazać księcia Potiomkina. Aby zwieść carycę obrazem dobrze zagospodarowanych prowincji, kazał zbudować na trasie jej podróży atrapy, które weszły do historii pod nazwą „potiomkinowskich wsi”. Podobne zabiegi stosowano w NRD. Budynki na ulicach, którymi przejeżdżał Erich Honecker, malowano dokładnie do wysokości widocznej z okna samochodów. Wystawy sklepowe były bogatsze niż na innych ulicach. Przed przyjazdem Honeckera, ekipy porządkowe ustawiały budki telefoniczne, zakładano gotowe trawniki z rolki, otwierano nowe sklepy i lodziarnie. Jeżeli Erich Honecker odwiedzał żołnierzy, dostawali lepsze posiłki. Kiedy odwiedzał miasto, na 48 godzin przed przyjazdem zaopatrywano sklepy.
Tym sposobem sekretarz generalny dokonywał cudów i dobrodziejstw, wszędzie tam, gdzie postawił swoją stopę.
Trasa przejazdu była wcześniej dokładnie ustalona. Honecker nigdy nie kazał skręcić w boczne uliczki.
Ale NRD to nie tylko inscenizacja z tekturowymi dekoracjami. Istniała także rzesza statystów. Organizowano pochody, podczas których młodzież z uśmiechem na ustach machała wiązankami kwiatów, chorągiewkami, skandując wspólnie: „Niech nam żyje nasz Sekretarz Generalny i Biuro Polityczne!”

Na podstawie: Stefan Wolle: Wspaniały świat dyktatury. Warszawa 2003.


KTO W NRD ZDAWAŁ MATURĘ?
Aby zdać maturę w NRD, należało zyskać akceptację komisji szkolnej. W jej skład wchodzili: dyrektor szkoły, przedstawiciele partii, członkowie FDJ (Wolnej Młodzieży Niemieckiej), powiatowej komisji wojskowej i przedstawiciele wydziału edukacji danego powiatu.
Zdawać maturę i studiować na wyższej uczelni mogli tylko tacy uczniowie, którzy wykazywali się dobrymi wynikami w nauce, „postawą partyjną” i „przywiązaniem do NRD”.
Ucznia dyskwalifikowały kontakty z rodziną na Zachodzie, postawa pacyfistyczna, działalność w organizacjach kościelnych, czy złożony przez rodziców wniosek o wyjazd z NRD.
Nawet spełnienie wymaganych kryteriów nie uprawniało do samodzielnego wybrania kierunku studiów. Przyszły student musiał zrozumieć „społeczną konieczność” edukacji dostosowanej do potrzeb centralnej gospodarki planowanej. Jeżeli uczeń wybrał inny kierunek niż proponowała mu szkoła, wtedy otrzymywał odpowiedź odmowną.
W innej sytuacji byli uczniowie, którzy byli gotowi pracować w przyszłości dla Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Rozmowa z przyszłym współpracownikiem wywiadu rozpoczynała się od sprawdzenia poglądów rodziców. Jeżeli te nie budziły zastrzeżeń, dążono do podpisania „deklaracji gotowości do współpracy”. Umowa, sygnowana przez rodziców i dziecko, obejmowała okres do 25 lat. W deklaracji uczeń zobowiązywał się, że po ukończeniu szkoły zostanie zawodowym oficerem lub podoficerem służby bezpieczeństwa, będzie stosownie do wymogów MBP dobierał przyjaciół i partnera, dotrzyma zasad konspiracji.

Na podstawie: Ewa Matkowska: System. Obywatel NRD pod nadzorem tajnych służb. Kraków 2003.


Komentarze

Aby dodać komentarz pod własnym nazwiskiem musisz się zalogować, lub napisać pod tymczasowym nickiem (wymaga aktywacji)

Nick:Komentarz:

Brak komentarzy